Siła:
Wytrzymałość:
Szybkość:
Zręczność:
Kontrola Chakry: 2
Kontrola Natur Chakry:
Fuuton:
Katon:
Raiton:
Doton:
Suiton:
Kontrola Kekkei Genkai:
Styl Walki: Souihayaouda
Walka Wręcz: 1%
Jutsu:
Tai:
-Taren Ken [E]
-Tokken [E]
Gen:
Nin:
-Bunshin no Jutsu [E]
-Kawarimi no Jutsu [E]
-Sunshin no Jutsu [E]
-Henge no Jutsu [E]
-Kai [E]
Klanowe:
Rou: 150
Wygląd: Ubiko to chłopak o włosach koloru najczystszego śniegu. Ma białe oczy, a na jego prawym ramieniu widnieje tatuaż w kształcie okrucha śniegu. Jest dość mały, został zrobiony, gdy Sjan Jin przyjął sierotę do swojego domu. Ten tatuaż miał symbolizować jego przynależność do klanu Sjana. Ma przyjazne, delikatne, wręcz kobiece rysy twarzy. W głębi jego oczu widać niezachwiany spokój. Cera Ubiko jest zastraszająco blada.
Cechy Charakteru: Ubiko jest spokojnym chłopcem. Nigdy sam nie szuka zwady, zazwyczaj boi się nawiązywać znajomość z kimkolwiek. Wydaje się zamknięty w sobie. Jednak gdy ktoś zagrozi bezpieczeństwu chłopaka, bądź jego przyjaciół wtedy staje się nieprzewidywalny. Nawet osoby które znają go od lat nie wiedzą jaki ruch wykona, czy zaatakuje, bądź ucieknie.
Ekwipunek: 5 kunai, 5 shuriken
Biju/Pieczęć: Brak
Natura chakry: Suiton (Szczep Lodu)
Dodatkowe: Brak
Pakty: Brak (ze zwierzętami)
Misje:
D-0
C-0
B-0
A-0
S-0
Historia: Ubiko został sierotą posiadając zaledwie 6 lat. Jego rodzice zginęli podczas napadu banitów na wioskę. Chłopczyk mieszkał w opuszczonym, rodzinnym domu. Nigdy nie spał spokojnym snem. Ciągle widział ciała rodziców przed oczami. Pewnego dnia wstał dużo wcześniej niż zwykle. Jak zwykle poszedł w stronę przydrożnego baru. Właściciel zawsze odstępował mu część jedzenia. Był przyjacielem jego ojca. Ubiko chodził w porwanych ubraniach, był umorusany. Po zapełnieniu żołądka chłopak wyruszył w stronę centrum miasta. Oglądał wystawy w każdym sklepie, bardzo go to fascynowało. Udał się w stronę pola, na którym pomagał pewnemu rolnikowi. Choć nic za to nie dostawał, był szczęśliwy widząc, jak zmęczony rolnik z uśmiechem na ustach dziękuje mu po pracy. Ani się obejrzał, a na roli spędził cały dzień. Był wieczór, nie wiedział którędy iść w stronę domu. Bał się ciemności. Stanął w miejscu i zaniósł się szlochem. Usłyszał jak w jego stronę idzie grupka wysokich mężczyzn. Wykrzykiwali coś do Ubiko, jeden z nich nawet sięgnął po dużą, drewnianą pałkę, a drugi wyciągnął z cholewy duży nóż. Zaczęli biec w stronę chłopaka, gdy nagle na twarz sieroty trysnęła strużka krwi. Zauważył jak jakaś osoba bierze potężny zamach nożem kunai i wbija go w brzuch bandyty. Reszta zbójów uciekła w podskokach przed wybawicielem chłopca. Mężczyzna wypytał się chłopczyka o jego dane, gdzie znajdują się rodzice, gdzie mieszka i tym podobne. Gdy dowiedział się, że chłopak jest sierotą, zaproponował mu mieszkanie w jego domu. Ubiko z chęcią przyjął tą propozycję. Ślinka mu pociekła na myśl o ciepłym, pełnym obiadku i wygodnym łóżku. Wybawca nie przedstawił się imieniem. Kazał mówić na siebie "Mistrzu". Mistrz zabrał sierotę do swojej wielkiej willi. Drzwi były hebanowe, a domu strzegły wielkie psy. Ubiko bardzo się ich bał, lecz mężczyzna jednym ruchem dłoni uspokoił zwierzęta. Willa była w środku urządzona w bardzo przyjemny i klarowny sposób. Chłopczyk był pod wielkim wrażeniem piękna domu. Gdy usłyszał, że będzie miał własny, ciepły i czysty pokój, prawie oszalał z radości. Zapoznał się z kilkoma podobnymi mu sierotami, po czym poszedł z Mistrzem do piwnicy. Było tam zupełnie inaczej. Chłopiec na początku bardzo się przestraszył ciemnej piwnicy, wystrojonej jak laboratorium, lecz wybawca uspokoił go ciepłym gestem. Kazał chłopcu zdjąć bluzę i położyć się na łóżku. Mężczyzna zapalił dużą świecę, która rzucała blask na chłopaka. Mistrz obejrzał go ze wszystkich stron, patrząc, czy jest dość sprawny fizycznie. Od czasu do czasu pogwizdywał, czasem się krzywił. Widać, Ubiko nie był idealny. Po oględzinach chłopak ubrał bluzę i zszedł z facetem piętro niżej. Tam panowała zupełna inna atmosfera. Było tam jasno, a wnętrze napawało spokojem i chwilowym stanem euforii. Mistrz oznajmił Ubiko, że musi użyć na nim usypiającego jutsu. Powiedział, że to konieczne i mu to pomoże. Chłopczyk oczywiście się zgodził. Darzył Mistrza bezgranicznym zaufaniem. Mistrz był dla niego jak ojciec. Ubiko poczuł jak oczy mu się same zamykają, a po chwili ląduje na podłodze. Śnił o swojej przyszłości i o tym, dlaczego Mistrz go uratował i pozwolił mieszkać mu w swoim domu. Po chwili poczuł jak ktoś nim szarpie i delikatnie uderza w policzek. Chłopczyk otworzył oczy i usiadł na łóżku. Zobaczył obok siebie Mistrza i jakiegoś faceta w białym fartuchu. Spojrzał na swoje dłonie, a po chwili zdziwiony spojrzał na swojego wybawcę. Chciał dowiedzieć się, czemu jego cera jest blada. Po chwili ciszy Ubiko wstał z łóżka i podszedł do pobliskiego lustra. Po chwili odskoczył od niego jak oparzony. W lustrze widział siebie... Lecz całkowicie odmienionego. Jego cera była blada, tak samo jak jego oczy. Gdy chłopczyk wstał, Mistrz wyjaśnił mu, że teraz stał się silniejszy i kiedyś mu podziękuje. Ubiko na początku czuł do niego złość, lecz gdy zobaczył, jak oczy Mistrza są pełne smutku i obaw, poczuł się winny. Wiedział, że jego wybawca chciał dla niego dobrze. Po chwili podszedł do niego i czule go przytulił. Teraz Mistrz był jego ojcem. Wiedzieli to obaj. Ubiko stał się jak Mistrz...
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach
