Zaraz po egzaminie na chuunina i wyjściu ze szpitala, Sim pognał trenować do Kanionu Shinobi. „Nareszcie! Cóż za miejscówa? Dobrze jest… No to teraz… Co by zacząć? Chwila… Mam! Najbardziej przydatne jutsu na świecie – Kage Bunshin czeka na mnie!” – pomyślał, po czym wybrał miejsce, w którym nikt inny nie trenuje i nikt więcej go nie zobaczy. Usiadł, zamknął oczy i rozpoczął gromadzenie chakry w jednym punkcie – miało to wspomóc przenoszenie jej poza ciało Simeona. Następnie stworzył zwykłego bunshina i dokładnie mu się przyjrzał, zwłaszcza z tyłu i miejscach, których nie może ujrzeć swoimi oczami. Zapamiętał dokładnie każdy szczegół, każdy detal i przystąpił do treningu. Postarał się rozłożyć równomiernie chakrę po całym ciele, a następnie wydostać ją poza nie w takiej samej formie. Ma to zadziałać niczym zamarznięta woda – wpada do formy, zamraża się, a kiedy się z niej ją wyjmie, to będzie w takim samym kształcie, co wzór. Po chwili ponownie zebrał całą chakrę i tworząc pieczęć charakterystyczną dla tej techniki, wyrzucił część ze swojej zebranej, wewnętrznej energii – próbując stworzyć idealny klon. „Po opanowaniu tej techniki moje klony będą w stanie walczyć, myśleć, a nawet wykonywać niektóre moje techniki! Muszę więc uformować im także wnętrze! Każdy narząd!” – Sim zaczął sobie przypominać lekcje anatomii, starając się dokładnie odwzorować środek ludzkiego ciała przy pomocy dodatkowej chakry włożonej w tę technikę. Następnie podszedł do klona i dotknął go sprawdzając jego materialność – jeśli nie będzie mógł go tknąć, to znaczy, że to dalej tylko zwykły bunshin.
Sim podszedł do klona, jednak jego ręka znów przeszła na wylot przez jego pierś. -Kurcze, to nadal zwykły Bunshin… Nie tego oczekiwałem… Argh, muszę się wziąć… - powiedział po cichu do siebie młody Kaguya, po czym zamknął oczy, a następnie rozpoczął medytację. Wiedział, że koncentracja i dobrze skondensowana chakra są kluczem do tej techniki – zapamiętał to jeszcze z akademii, a także od swego ojca. Simeon całą zebraną chakrę przenosił do rąk, które trzymał w pieczęci tygrysa – ona zawsze pomagała mu w łatwiejszej koncentracji chakry. Starał się wyłączyć wszystkie pozytywne, jak i negatywne myśli, pozostawiając w swojej głowie nic innego jak tylko pustkę. Jedynie taki stan mógł mu dać upragniony efekt. To z kolei wyczytał w bibliotece przygotowując się do części pisemnej egzaminu na chuunina. Kiedy tylko do głowy przychodziła mu jakaś myśl starał się jej pozbyć – w końcu do inteligentów nie należał, więc nie było to najtrudniejsze z jego zadań. Sim wstał mając wciąż zamknięte oczy oraz ułożoną pieczęć tygrysa. Skupił się ponownie, gdyż podczas wstawania jego chakra lekko się zaburzyła. Kiedy wróciła do poprzednio uzyskanej formy, błyskawicznie zmienił pieczęć z tygrysa na „krzyż”, jaki towarzyszył technice podziału cienia, wykrzyczał donośne "Kage Bunshin no Jutsu!" a skumulowaną chakrę wypuścił na zewnątrz. Teraz pamiętał o tym, aby była ona także w jednym miejscu, a nie rozproszona, jak poprzednio. Musiała być także na tyle gęsta, by uformować namacalny i zmaterializowany trzon człowieka, wypełnić braki, a następnie nadać technice swojego wyglądu.
Kiedy Sim znów spróbował dotknąć klona, to ręka znów przez niego przeszła, jednak z lekkim trudem. To zdarzenie poruszyła chłopaka, gdyż zrozumiał, że jest na dobrej drodze. Postanowił jednak, że powinien poświęcić chwilę na analizę błędów i krótki odpoczynek. I tak właśnie zrobił. Wpadł na pomysł, aby całą technikę podzielić na 4 etapy, za które zabierze indywidualnie, a następnie zespoli wszystko w jedną całość tworząc pięknego, cienistego klona. Pierwszym, bardzo ważnym, zresztą jak wszystkie, etapem była koncentracja, którą opłacało się utrzymywać przy nauce każdej techniki. Nawet, a może zwłaszcza Taijutsu. Ty razem zaczął się koncentrować na stojąco, czego jeszcze nigdy nie robił. Starał się skupić przede wszystkim na oddychaniu, oraz swojej chakrze. Chciał ją poczuć, wiedzieć, że ona istnieje i ma się dobrze. Ręce naturalnie złączył w znak tygrysa, który bardzo często mu towarzyszył. Kiedy oddech stał się spokojny i umiarkowany, a chakra jeszcze bardziej skondensowana, Sim uznał, że czas przejść do 2, troszkę krótszego poziomu. Chciał w nim odpowiednio uformować swą moc wewnętrzną, nadać jej kształt ludzkiego ciała. Oczywiście było ono trochę w pomniejszeniu, ale to się załatwi później. Wyraz jego niebiesko barwnej siły miał stworzyć iluzję już we wnętrzu ciała Sima. Miał w nim opracować wyimaginowanego mini Simeona, który nie dość, że wygląda tak samo, to jeszcze odziedzicza po nim wszystkie cechy charakteru, oraz zachowanie. Starał się umieścić w nim wszystkie szczegóły, cechy, nawet te negatywne. Jeżeli udało mu się to, to czas na trzeci etap, jakim jest wyrzucenie z siebie całej zgromadzonej i uformowanej chakry. To ten moment jest najbardziej wizualny dla ludzkiego oka, gdyż Sim musi zmienić swą ulubioną pieczęć, na znak Kage Bunshina. Powinien także krzyknąć formułkę: Kage Bunshin no Jutsu , co niezwłocznie uczynił, a w tym samym momencie opuszcza chakrę, która uwalniając się z jego ciała kształtuje się już w normalnych rozmiarów bunshina. Na razie zwykłego, niematerialnego klona. Jednak są w nim umieszczone uczucia i emocje, o co Sim zadbał wcześniej. „Teraz pora na materializację” – mruknął niesłyszalnie Kaguya wysyłając większe jeszcze ilości chakry w kierunku klona. Powinna ona go oblepić i się urzeczywistnić, ale czy tak jest naprawdę? – spytał sam siebie chłopak przykładając dłoń do ciała klona i sprawdzając jego prawdziwość.
Sim już był w stanie dotknąć klona, tylko musiał popracować jeszcze nad tym, by umieć wytworzyć 2-3 klony naraz oraz by wytwarzać je szybciej. Szybkość to tylko kwestia wprawy, więc pozostawił to na troszkę później, teraz postanowił bardziej podzielić swą chakrę, a następnie wyrzucić ją ze swego ciała w dwa różne miejsca. Spróbował tak jeszcze kilka razy, po czym był wziął łyka wody i zaczął tworzyć jak najszybciej pojedyncze klony. W momencie, gdy wydawało mu się, że wszedł już w odpowiedni trans i wprawę postanowił, że zacznie ćwiczyć Teshi Sendan. Najpierw jednak bardziej wskazany dla Sima był odpoczynek. W końcu to podstawa. Usiadł więc sobie wygodnie na kamieniu i podziwiał kanion shinobi. Napił się także wody, po czym westchnął ciężko i zabrał się z powrotem do treningu. „W tej technice arcyważnym elementem jest odpowiednie naprężenie mięśni. Zwłaszcza w okolicy nadgarstków. Palce wyznaczają trajektorię lotu” – powiedział do siebie Simeon w myślach po czym stanął, wziął kredę, namalował na skalnej ścianie dość duże koło, a następnie stanął naprzeciwko „to będzie mój cel” pomyślał młody Kaguya, po czym najpierw rozgrzał palce oraz nadgarstki uginając je i prostując w bardzo dużym tempie. Po chwili odszedł kilkanaście kroków, naprężył ręce tuż przed sobą, a potem chciał wystrzelić. Po parunastu takich próbach dał mięśniom odpocząć. „To wyczerpuje bardziej, niż mogłoby się wydawać” – rzucił pod nosem, po czym wrócił do treningu…
Simeon znów stanął przed swoim celem. Tym razem pomyślał, że musi uzyskać podobny efekt, jak w Yamagi no Mai - z tym, że tam musiałem wydłużyć kość u nadgarstków, a tutaj muszę wystrzelić kości. Spróbowałem także wykonać delikatny ruch palcami w stronę celu tak, aby był jakiś bodziec, który "pomoże" kościom wylecieć z mojego ciała. Ta metoda wydawała się być w miarę skuteczna, gdyż wydawało mi się, jakby końcóweczki palców zaczęły lekko odrywać się od reszty kości. Po chwili usiadłem i się skoncentrowałem. Zacząłem ponownie rozgrzewać ręce, a następnie znowu powróciłem do treningu - "zamaszysty ruch ręką + bodziec za pomocą palców + rozgrzane dłonie - to powinno dać pożądany efekt!" - pomyślał Sim, po czym wykonał powyższe czynności.
Tym razem na pewno będzie lepiej - krzyknął młody Kaguya, dodając sobie otuchy. Stanął paręnaście metrów od namalowanego koła i skupił chakrę w dłoniach. Tym razem podszedł do treningu w inny sposób. Zgromadzoną w dłoniach chakrą chciał wpłynąć na koniuszki palców, łamiąc je i oddzielając od reszty ciała. Następnie, nadal przy pomocy tej samej chakry Sim spróbował nadać przestrzeni między nabojami, a palcami dość duże ciśnienie, które powinno spowodować energiczne wystrzelenie kościanych pocisków. Jego ręce były spięte i sztywne, dzięki czemu chciał zniwelować odrzut, a tym samym zwiększyć celność, by móc trafić wprost do uprzedni namalowanej tarczy. Simeon wiedział, że jego koncentracja odpowiada tu za wiele czynników, między innymi za to, czy uda się stworzyć odpowiednio duże ciśnienie, aby strzał z kości był potężną, obdarzoną demoniczną szybkością bronią. Dlatego skupił się przede wszystkim na chakrze wysłanej do dłoni.
"W końcu udało się wystrzelić pociski. Teraz to już z górki, ponieważ wystarczy dopracować celność, oraz szybkość tworzenia i wystrzelania pocisków." - szepnął Simeon. Stanął troszkę dalej od celu, a następnie wystrzelił. Powtórzył ten proces kilkanaście razy, po czym zdecydował się na odpoczynek. Po chwilce koncentracji, by dać czas mięśniom na rozluźnienie, dał czas wypocząć także jego kościom. Kiedy chakra powróciła już do normalnego stanu, podszedł do jednej ze skał. Położył tam swój plecak. Zauważył, że jest teraz dość daleko od skały, na której narysował cel. "Ciekawe czy stąd trafię? W końcu jest to już spory kawałek..." - przebiegła ta myśl po głowie Sima z wielką ekscytacją. Wystawił więc przed siebie ręce, a następnie zamknął oczy i się skoncentrował. Dał jeszcze chwilę kościom wypocząć, po to by za moment otworzyć oczy i wycelować. Był spokojny, chociaż jego oddech wydawał się być lekko zaburzony w porównaniu do codzienności. Denerwował się, bo wiedział, że jeśli teraz nie trafi, to będzie znaczyło, że nie opanował jeszcze do perfekcji tej techniki... Wystawił palce, ze skoncentrowaną chakrą, połamał sobie paliczki, które energicznie wysunął poza swoje ciało, tworząc efekt wystrzału, niczym z karabinu maszynowego. Wystrzelił. Nie wiedział czy trafił. Podszedł bliżej, aby to sprawdzić...
Yeah, udało się! No więc, co teraz? Może coś z taijutsu? Może się przydać... Oukashou - to technika, do której muszę przystąpić teraz! Mam dużo siły, moja chakra zdążyła już wypocząć, więc nie powinna mi ona sprawić większych problemów... - powiedział po cichu Sim, po czym zabrał się do ostrego treningu. Najpierw zaczął jak zwykle bawić się chakrą. Przeprowadzał ją z lewej ręki, do prawej, z prawej do lewej i tak w kółko. Tą samą czynność powtórzył z nogami, a następnie zaczął ją przesyłać po całym ciele. Teraz postarał się jak największą jej ilość zebrać w jednej dłoni. Po dłuższej chwili koncentracji uderzył w skałę. Powtórzył ten proces kilka razy, oczywiście przed tym zawinął swoją dłoń w część ubrania, tak aby nie doznała ona żadnych obrażeń. "Kontuzje... Ech, najgorsze co może się przydarzyć człowiekowi... Pora na Sima!" - pomyślał, a potem znów zaczął trenować obieg chakry w ciele tak, aby jego uderzenie miało jak największy impet oraz huk. Chciał rozwalić skałę w ten sposób. Uderzył tak jeszcze kilka razy, po czym zabrał się do mniej męczącej, aczkolwiek równie ważnej fazy treningu - odpoczynku, którym zakończył pierwszą fazę treningu.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach
