[Ookami Shiroi]

Imię: Ookami
Nazwisko: Shiroi
Klan: Fukyuu Yuki
Wioska: Tsuki-Gakure
Ranga: Genin
Kekkei Genkai: Yukon
Specjalizacja:
Walka Mieczem: 10%

Atrybuty:
Siła: 6
Wytrzymałość: 5
Szybkość: 5
Zręczność: 4
Kontrola Chakry: 4
Kontrola Natur Chakry: 0
Fuuton: 0
Kontrola Kekkei Genkai: 0

Styl Walki: Souihayaouda
Walka Wręcz: 8%

Jutsu:
Ninjutsu:
Ranga E:
-Henge no Jutsu
-Kawarimi no Jutsu
-Bunshin no Jutsu
-Shunshin
-Nawanuke no Jutsu
-Kai
-Dekata Ki

Rou: 230
Wygląd: Czarne spodnie, czarne sandały ninja, podkoszulek z siatki, ciemno-brązowa kurtka-płaszcz z futrzanym kołnierzem i rękawami. Czarne włosy i ciemne oczy, średnia budowa ciała, dość wysoki, włosy upięte w kucyk do karku. Do lewego rękawa kurtki, na bicepsie przyczepiona jest opaska Hitai-ate ze znakiem Tsuki-gakure.
Cechy Charakteru: Samotnik, ale szanujący zdanie innych. Bardzo honorowy. Uznaje autorytet władzy, ale zawsze ma swoje zdanie.
Ekwipunek: 5 kunai, 5 shuriken
Natura chakry: Fuuton
Dodatkowe: Brak
Misje:
D-1
C-0
B-0
A-0
S-0
Historia: Pochodzi z Yuki-gakure i tam się urodził, ale kiedy wioska upadła jego rodzice zabrali go i tak znalazł się w Tsuki-gakure. Trenowany przez rodziców chce zostać najlepszym Shinobi jak to tylko możliwe i wiernie służyć swojej Wiosce i Kage. Jego marzeniem jest opanować jak najwięcej technik Kenjutsu i zasłynąć jako wielki szermierz Tsuki-gakure. Nigdy z nikim się naprawdę nie zaprzyjaźnił, ale również nie stronił od towarzystwa jeżeli ktoś je zaproponował. Całe dnie jednak spędza głównie na treningu. Podobno kiedy się urodził na zewnątrz panowała potworna śnieżyca, a wiatr wył niczym cała wataha wilków. Stąd wzięło się jego imię: Ookami Shiroi, Biały Wilk.
Przez pierwsze trzy lata życia był szczęśliwym dzieckiem, oczko w głowie rodziców. Jednak wydarzyła się tragedia. Jego rodzice nie wrócili z jednej z misji. Okazało się, że zostali zaskoczeni przez burzę śnieżną, kiedy przekraczali góry w Kraju Ziemi w powrocie do domu. Ich ciała znaleziono dopiero tydzień później, zamarzniętych w jaskini zasypanej wcześniej przez lawinę. To zdarzenie ciężko odbiło się na psychice małego chłopca.
W sierocińcu, gdzie go niedługo później umieszczono, stronił od innych dzieci, wybierając życie odludka zamiast z kimś się zaprzyjaźnić. Bardzo lubił czytać, a szczególnie zainteresowała go legenda o Lodowcu Fukyuu oraz Lodowej Fortecy nad Zamarzniętym Jeziorem. Chciał zostać shinobi i odkryć, jakie tajemnice kryje w sobie to wiecznie skute lodem miejsce. Jednak opiekunowie sierocińca nawet nie mieli zamiaru słuchać jego prośby o wysłanie do Akademii ninja. Uważali, że skończy jak jego rodzice i zginie młodo. To było, gdy skończył pięć lat i jako życzenie urodzinowe poprosił o trening shinobi. Dwa lata później uciekł z sierocińca.
Długo tułał się po ulicach zanim znalazł swój stary dom. Mimo iż był zaniedbany i praktycznie pusty, to był jednak jego dom. Wszystkie wspomnienia z wczesnego dzieciństwa, zabawy w chowanego z ojcem, wspólne posiłki...
Kiedy wszedł do środka okazało się, że ktoś tam jest. Jak tylko przekroczył próg para silnych rąk chwyciła go od tyłu, trzymając mocno. Ookami zaczął się nawet trochę dusić kiedy dłoń nieznajomego zamknęła się na jego ustach. Cuchnął potem, alkoholem i krwią.
- No no no, co my tu mamy? Małego szczurka, który nachodzi czyjś dom bez pytania? No? - spytał kpiącym tonem mężczyzna.
- To mój dom! - krzyknął Ookami, kiedy zdołał zdjąć dłoń ze swoich ust.
- Twój? - roześmiał się bandzior. - Ta rudera stała pusta od lat! Sprzedałem wszystko, co mogłem, żeby się rozerwać, i muszę ci przyznać mały, kilka błyskotek tej kobiety ze zdjęć z kominka były warte całkiem niezłą sumkę. Szkoda, że dała się zabić z tym kretynem, chyba jej mężem. Była całkiem do rzeczy, a ja mam słabość do wdów! Pewnie potrafiła nieźle krzyczeć z tym zestawem płuc pod jej piersiami, gdy dobrze ścisnąć! - obleśny śmiech obiegł całe pomieszczenie.
Tego było już za wiele dla małego bruneta. Z całych sił ugryzł łotra w dłoń, którą go trzymał, tak mocno, że poczuł na języku metaliczny smak krwi.
- Auuu! Ty mały gnojku! Zabiję cię! - ryknął wściekły mężczyzna i wyciągnął zza pazuchy długi nóż. Ale Ookami już pędził do sypialni rodziców.
"Musi gdzieś tu być! Na pewno!" - krzyczał w swojej głowie, desperacko przeszukując szuflady i półki, do których mógł sięgnąć. Już słyszał gniewny głos bandyty, jak ten kroczył ku chłopcu. Nagle Ookami poczuł, że jedna klepka w podłodze jest obluzowana. Szybko zerwał ją i znalazł to czego szukał.
"Jest!" - w skrytce było kilka shurikenów i jeden kunai. Natychmiast brunet zabrał kunai i trzy shurikeny. Wtedy nad nim stanął cień, a chwilę później przez lewe ramię chłopca przeszedł oślepiający ból, przez który malec musiał puścić stalowe gwiazdy. Ale wciąż trzymał kunai w prawej ręce.
- Będziesz kwiczał jak zarzynane prosie! - bandyta zaczął machać nożem w powietrzu chcąc jeszcze raz ciąć siedmiolatka. Ten jednak był dość mały, by uciec przed lśniącym ostrzem i udało mu się przebiec między nogami mężczyzny, ale nie wcześniej niż po cięciu na oślep kunaiem i trafiając go w ścięgno Achillesa. Gdy uciekał słyszał potworny ryk bólu, a potem poczuł jak silna dłoń łapie go za nogę.
- ZABIJĘ CIĘ!!! - łotr ścisnął kostkę chłopca tak mocno, że słychać było trzask łamanej kości. Z bólu Ookami dźgnął trzymanym kunaiem w rękę bandyty, a gdy ten puścił, chłopiec zaczął się czołgać w ucieczce. Tuż za nim czołgał się również bandzior, obłęd obecny w jego oczach.
- Zostaw mnie! - krzyknął rozpaczliwie Ookami, zamykając oczy kiedy jego przeciwnik zbliżył się bardzo szybko. Ale gdy po chwili oczekiwania nic się nie stało malec powoli otworzył powieki. Ujrzał martwego już bandytę pół metra od siebie, shuriken przeszywał jego skroń, oraz drugiego mężczyznę, zapewne właściciela gwiazdy.
Był wysoki, miał białe spiczaste włosy, srebrną maskę oraz białe luźne ubranie, przykrywające ledwo widoczną kamizelkę. Przez prawe ramię Ookami ujrzał rękojeść miecza.
- Już dobrze mały, on cię nie skrzywdzi - powiedział ninja łagodnym tonem. Brunet mógł tylko przytaknąć zanim jego głowa opadła na ziemię, a on sam stracił przytomność.
"Jeszcze jedna sierota... Gdyby miał rodziców nie byłby na takim odludziu, by zostać napadniętym przez takiego śmiecia..." - białowłosy obrzucił trupa pogardliwym spojrzeniem. Następnie wziął chłopca na ręce i zaczął iść w stronę własnego domu.
"Nieźle się spisałeś mały..." - pochwalił chłopca w myślach. - "Jak na siedmiolatka, to całkiem nieźle..."