[Katrin Uchiha]

Zlustrowała go wzrokiem, potakując lekko głową, na znak, że słucha.
-A jednak postanowiłeś odejść z Suna...-Stwierdziła w zamyśleniu. Nie uśmiechało jej się to, ale jak to mówią, oko za oko. W tym przypadku też należało streścić w skrócie swoją historię.
-Matka była medic-nin. Zmarła przy porodzie mojej siostry. Ojciec zawsze w domu stosował rygorystyczne wręcz zasady...ale tylko ja ich przestrzegałam. Żyliśmy tak sobie, aż pewnego pięknego dna, pokłóciliśmy się. To nie była zwykła sprzeczka, a prawdziwa wojna domowa. W efekcie siostra z ojcem przeprowadzili się do Konoha. Zerwaliśmy kontakt i nie odzywamy się do siebie ładnych parę lat.-Powiedziała dość suchym tonem, wzruszając obojętnie ramionami.

[REKLAMA]

[Mizuno Uchiha]

- Miła historia - powiedziałem nie wiedząc co tak na prawdę odpowiedzieć. Nigdy nie byłem dobry w relacjach między ludzkich. Szedłem tak w milczeniu zatracając się powoli wspomnieniach starając się również słuchać dziewczyny.

[Katrin Uchiha]

-Ta...- Westchnęła ciężko. Zerknęła podejrzliwie na towarzysza. Żadnych uwag? Złośliwych komentarzy? Hm, dziwne...Z drugiej strony ciekawiło ją to, skąd on ma marionetkę stworzoną przez samego Sasoriego z Czerwonego Piasku. Intrygujące.

[Ireshige Seija]

Po trudnym dniu zaczął zapadać zmrok na wasze szczęście na drodze znaleźliście jakąś wioskę

[Katrin Uchiha]

Uśmiechnęła się z zadowoleniem. Była już trochę zmęczona, ale przecież za nic w świecie nie powiedziałaby tego na głos.
- Tu gdzieś się zatrzymamy.- Stwierdziła, a raczej zarządziła.-Chodźmy poszukać jakiegoś hotelu.-Zaproponowała.

[Mizuno Uchiha]

- Dobra - powiedziałem wychodząc z lalki i zarzucając ją sobie na ramię. - Prowadź - powiedziałem sam nie wiedząc dlaczego to zrobił, być może aby uniknąć trucia nad głową o tym jak niewygodny był hotel który wybrałem;

[Ireshige Seija]

Było ich kilka jedne wygodne i drogie a inne tanie meliny

[Katrin Uchiha]

-Em...Ile masz kasy?- Zapytała niepewnie, nie wiedząc gdzie się kierować.-Ja mam tylko 1000 rou, a musi starczyć na dalszą podróż, więc na wygody pozwolić sobie nie możemy...-Zaczęła podliczać wszystkie możliwe koszty w myślach.
-W każdym razie byłabym za jakimś tańszym hotelem.

[Mizuno Uchiha]

- Hmm.... śpij gdzie chcesz. Rano spotkamy się przy bramie tej wioski - powiedziałem idąc w przeciwnym kierunku. Nie honor mi było powiedzieć, że jestem kompletnie spłukany. Wyszedłem z wioski, rozpaliłem ognisko gdzieś w lesie i rozłożywszy namiot poszedłem spać.

[Katrin Uchiha]

Wzruszyła obojętnie ramionami, ale nic nie powiedziała. Ruszyła przed siebie. Po chwili bicia się z własnymi myślami, odwróciła się napięcie. Chłopaka jednak nigdzie nie było. Gdzie on polazł? Ciekawość nie dawała jej spokoju. W końcu wygrała ostateczną walkę. Karasu zamknęła oczy, próbując odszukać chakrę towarzysza. To było jak dla niej zbyt podejrzane.

[Ireshige Seija]

Karasu:
Wyczuwała jego chakrę poza wioską jednak była nikła i słabo ją było czuć

Shisen:
Zaczęło się dziać coś dziwnego ognisko zgasło i zaczął cię spowijać mróz przez chwilę zdawało ci się że pada śnieg ale nie mogłeś tego faktycznie określić z namiotu

[Mizuno Uchiha]

" Hmm... dziwne " - pomyślałem powoli wychodząc z namiotu....

[Katrin Uchiha]

Starała się podążać po słabo wyczuwalnych śladach. Miała nadzieję, że jednak uda jej się dotrzeć. Była już dość zmęczona. W jej głowie pojawiła się myśl, czy może zawrócić? Po co się pchać, gdzie jej nie chcą? Shisen na pewno sobie poradzi...chyba. Z drugiej strony gdzie to polazło? Po co? Ach, przeklęta ciekawość! Jednak postanowiła go odszukać. Starała się uchwycić choćby najmniejsze ślady chakry.

[Ireshige Seija]

Karasu:
Nagle jego lekko zauważalna aura całkowicie znikła

Shisen:
Gdy otworzyłeś namiot wszędzie dookoła padał śnieg a przynajmniej tak wyglądał kawałek dalej widziałeś człowieka w czarnym płaszczu który ręce miał ułożone w pieczęć tygrysa

[Katrin Uchiha]

Przeklęła cicho pod nosem. I co teraz? Wrócić? A po co ona tu w ogóle szła?! Na co jej to było?! Naburmuszona powolnym krokiem zaczęła wracać w stronę wioski. Kij z tym idiotą! Po co gdzieś lazł? Poradzi sobie.-Próbowała przekonać samą siebie. Poczucie odpowiedzialności jednak jej nie opuszczało. Bądź co bądź drużyna winna trzymać się razem. Prychnęła pod nosem.
-Phi! Jaka drużyna?!